door Marc Buggenhoudt

Toen de AB in 2017 maar liefst viermaal in datzelfde jaar de Nieuw Zeelandse Aldous Harding programmeerde naar aanleiding van haar tweede album ‘Party’ was dat niet alleen omwille van de speciale uitstraling van de zangeres maar voor de intrinsieke kwaliteiten van haar songs die een steeds groter wordend fijnproeverspubliek konden boeien. Na het salon, de club, feeërieën en de grote zaal is de AB flex opstelling staand met halfweg een zittribune haar 5de passage. Intussen is de wereld opengegaan voor het talent van Aldous Harding en verscheen eind april haar 3de album ‘Designer’ dat luchtiger van aard is dan haar voorganger en haar talent bevestigt. Een uitverkocht concert in mei in de Botanique Brussel en een passage deze zomer op het Cactusfestival in Brugge bevestigen haar toenemende faam. Vanavond in een uitverkochte AB flex is het niet anders.
Hannah Topp is nom de plume voor zangeres Aldous Harding, een personnage waarachter een geheel eigen leefwereld schuilgaat waarin Harding zich zonder schroom comfortabel voelt.

Comfortabel is niet het eerste dat bij me opkomt als Aldous Harding solo aan haar optreden begint. Haar outfit oogt het midden tussen een pyjama en een joggingpak in onopvallend witgroen. Harding maakt een ietwat spooky verschijning als ze met de benen gekruist, voorovergebogen dubbelgeplooid met haar kin op de gitaar akoestische gitaar speelt met weirde blik en rondtollende ogen naar omhoog gericht. Bij die eerste twee songs “The World Is Looking for You” en “Living the Classics” uit haar vorig album ‘Party’ is haar heliumstem niet altijd verstaanbaar wat de intensiteit alleen maar vergroot. Het effect is een vreemdsoortige spanning waarin het publiek de adem inhoudt en gefascineerd luistert en toekijkt. Muisstil en dat zal het blijven gedurende de rest van het concert niettegenstaande andere sferen en meer muzikale inbreng aan bod zullen komen.

Toch is het goed dat meteen daarna haar 4-koppige band bestaande uit drums, bas, gitaar en toetsen er bij komt. Wat volgt is op twee nummers na het volledige nieuwe album ‘Designer’. Die plaat is duidelijk lichter van songs en kleur met meedeinende pop als het swingende titelnummer en het naar de sixties verwijzende “Fixture Picture” waarin we Harding betrappen op een gelukzalige glimlach. De toon is evenwel weemoedig en Harding zingt loepzuiver, prachtig. Ze blijft doorgaans zitten, neemt haar akoestische gitaar ter hand, wacht en start dan met minutieuze precisie. “Zoo Eyes” klinkt plechtstatig, dromerig met een beat eronder en een fijn electrisch gitaartje terwijl Harding’s falsetstem in het refrein engelachtig ijl en hoog klinkt in een paarswit decor, weerom prachtig. Haar gezichtsuitdrukkingen en lichaamshouding maken overduidelijk deel uit van het plaatje.
Ondanks de aanwezigheid van een full band blijven de songs minimalistisch uitgevoerd, impressionistisch aangekleed met een halve melodie met tegelijk oog voor detail.

Tot de absolute hoogtepunten behoren “Treasure” en “The Barrel”. Het bloedmooi gezongen “Treasure” begeleid met spaarzame akoestische gitaar en piano afgerond met fijne mannelijke harmoniezang en een mespuntje electrische gitaar is even eenvoudig als beklijvend. Een geweldig applaus volgt telkenmale maar Harding laat zich niet afleiden en gaat onverstoord door met het huppelende “The Barrel” opgebouwd rond een knappe baslijn en van een ingehouden uitbundigheid even luchtig als bekorend. Een zekere theatraliteit in stem en gebaren is haar niet vreemd. Voor “Damn” gaat Harding naast haar toetseniste aan de electrische piano zitten voor een simpele pianomelodie die ze traag maar gestaag blijft herhalen terwijl haar stem in toenemende mate bevreemt en intrigeert, wow!

Harding houdt de intrieste sfeer aan en gaat terug in het midden zitten met de benen gekruist, voorovergebogen met haar kin op de gitaar die ze langzaam stemt en in alle stilte de tijd neemt om zich te zich concentreren voor een nieuw akoestisch solo moment. Het zwaarmoedige “Heaven is Empty” klinkt zo leeg als de titel aangeeft met een denigrerend kinderlijk stemmetje terwijl de andere vier bandleden in slaapmodus lijken te verkeren. Aansluitend is het folky akoestische “Elation” met stevig drumgeroffel en vocaal krachtige zang al even meeslepend. In al die beklemmendheid vindt Harding de juiste toon en dat maakt dat het devote publiek muisstil blijft luisteren. Harding dreigt even uit haar rol te vallen als ze merkbaar geïrriteerd de persoon wegjaagt die ongevraagd het podium oploopt om de kabel van haar microfoonstatief te ontwarren. Volgt een snedig electronisch onderbouwd “Blend” waarbij Harding trage spastische bewegingen maakt met haar mond half open. Het regulier concert is gedaan en Aldous Harding stelt haar groep voor en ontvangt nu wel het applaus en zegt dat ze niet zo een babbelaar is maar “bedankt dat jullie komen om naar mijn muziek te luisteren”.

Slechts een toegift het nieuwe “Old Peel”, muzikaal de meest gestructureerde song van de avond: een vrolijke popsong , Harding tikt zowaar met een stok op een mok, er is interactie en beweging, een drumpartij, een electrisch gitaartje, alles in een heerlijk ritme met de lichten half gedempt.
Het was zeker een goed en bijzonder concert. Toch kan je je niet van de indruk ontdoen dat al die gekkigheid met excentrieke trekjes en rare grimassen doelbewust zijn gespeeld en moeten bijdragen aan haar ongrijpbaar imago. Zolang dat de aandacht vasthoudt om naar haar te luisteren is daar niets mis mee maar de zangeres zou het ook zonder kunnen want haar songs zijn sterk genoeg ….

Marc Buggenhoudt

Setlist

1. The World Is Looking for You (Party, 2017)
2. Living the Classics (Party, 2017)
3. Designer (Designer, 2019)
4. Fixture Picture (Designer, 2019)
5. Zoo Eyes (Designer, 2019)
6. Treasure (Designer, 2019)
7. The Barrel (Designer, 2019)
8. Damn (Designer, 2019)
9. Heaven is Empty (Designer, 2019)
10. Elation (single)
11. Blend (Party, 2017)
Encore:
12. Old Peel (new song)